Scarlet Pimpernel
A protector of heritage
Lectori Salutem
Mijn naam is Scarlet Pimpernel, een verwijzing naar de geheimzinnige hoofdpersoon van het het gelijknamige toneelstuk van Baroness d'Orczy. Hopelijk is of wordt het ook uw naam. Deze naam dient nu niet primair als symbool voor iemand of iets waar men vergeefs naar zoekt, maar geeft haarfijn ons doel weer. The Scarlet Pimpernel verhaalt namelijk van de moedige Engelsman Sir Percival Blakeney die de Franse aristocratie redde van de allesverslindende revolutie en haar guillotine. Zo is ons doel het behoeden van de oude, klassieke, conservatieve verworvenheden voor de guillotine van de revolutie, het modern-liberalisme, postmodernisme, de geest van '68, de agressieve progressiedrang die echter alle eeuwenoude verworvenheden, kennis, wijsheid, kunde overboord gooit en de westerse wereld terugwerpt in barbarij. De Scarlet Pimpernel is in het Nederlands 'rode guichelheil', een plant uit de sleutelbloemfamilie die van mei tot oktober bloeit. Het is een van de weinige planten uit Noord-Europa die bloemen met een scharlakenrode kleur hebben. Slechts tussen acht uur 's ochtends en drie uur 's middags staat de bloem open. Haar betekenis is "genezing van gekte". Hoe toepasselijk is dit ook voor de situatie van vandaag de dag, waarin het modern-liberalisme zijn aanhang gevonden heeft onder de meute, de mens overbodig is geworden, het leven niet meer zeker is, alles in beweging is, rust en evenwicht vieze woorden zijn, alle zekerheden zijn ontnomen en verval in barbarij tot de norm verheven wordt. De gezonde zin ontbeert. Ik kan mij echter niet van de indruk onttrekken dat de christelijke, conservatieve, nuchtere Nederlander zich kan vinden in de huidige waanzin. Als zeldzame bloemen dienen wij de strijd aan te binden met deze revolutionaire absurditeit. Om niet het onderspit te delven door de minachting, de hoon, de smaad, de spot, de discriminatie en de vervolging dienen wij als Scarlet Pimpernel een schimmenspel te spelen. Steeds moeten wij opduiken waar men ons niet meer verwacht, en weer verdwijnen. Let wel: ik beschrijf geen guerilla, maar doel op een vredelievend opduiken, zoals de barmhartige Samaritaan deed. Ons enige wapen is de pen en de inspraak. Ons enige schild is dat van de barmhartigheid, goedertierenheid en genade.